Aimée

Gisteren had ik een 12-jarige Aiméé, die giechelde en grappig was, mijn nicht vond mijn dochter superlief. Kwaad was ik, omdat ik angst had dat mijn dochter zich zou blijven gedragen als een 12 jarige.

Vandaag kreeg ik een 38 jarige Aimée, die heel gefrustreerd was op haar gsm, omdat ze “niet online kon”, ze had het alsmaar over “niet online kunnen”. Ik vroeg of ik kon helpen. ” Moeit u niet, kreeg ik als antwoord,” “ik moet online kunnen.” En ik wil hier weg! Ik probeerde wat berichten op haar gsm te lezen, waarop ze kwaad werd en zei, dat het mij niet aangaat.

Ze wil naar huis, t is genoeg geweest zegt ze tegen de verpleger die een nieuw medicatiezakje aan haar infuus komt hangen. Morgen ga ik naar huis , zegt ze, waarop ik vraag wat ze thuis zal doen en zij op haar beurt overdreven een gezicht trekt, waarmee ze bedoelt, ” weet ik veel wat ik zal doen”.

Ik krijg toch een eclair verkocht, want ze eet niets, haar middageten raakt ze niet aan. S avonds, lukt 1 boterham of 1 sandwich met kaas, nog net.

Of ze haar gewassen heeft deze morgen, of de verpleegster, want ze heeft nog steeds de zelfde pijama aan, sinds drie nachten? Ze antwoord kordaat, ” kweet kik dat toch niet ”

Gelukkig komt haar lief aan, om kwart voor 5, ze is éénklaps vrolijk. Ik vraag of ik door moet gaan, zodat ze hun privacy hebben. “, ja, knikt ze heftig. Ik vergaar mijn boeltje en wens haar en haar Joeri een goeie nacht. Ik moet geen berichten meer sturen naar Joeri zegt ze, je moet u niet altijd moeien , voegt ze er nog aan toe.

Ik moet niet verder vertellen zeker, hoe erg de situatie is. Ik ben moe, maar ik moet nog even doorgaan, het kan nu even niet anders.

Update

Onze valiezen lagen klaar op ons bed. Een nieuw badpak en een mooi lang kleedje. Wat lichte slaaltjes om een photoshoot op het eiland van mijn dromen te nemen. Alles was gereserveerd. Van tickets. Hotels. Photoshoot. Planten van een boom.

Deze voormiddag alles geannuleerd. De situatie met mijn dochter is nog niet veel veranderd. Kleine sprankje hoop als ze ineens de naam van haar lief terug kent.

Ik heb maandag op de spoed haar lief leren kennen en hebben samen alle namiddagen doorgebracht in het ziekenhuis in het kleine kamertje waar je tetris moet spelen om met het bed te passeren. Dochter vastgebonden, al meer dan tien keer haar infuus uitgetrokken. Dunne aders springen constant. Gisteren een portacad gestoken waar ze haar medicatie nu kunnen toedienen.

Eindeloze gesprekken met het nieuwe lief, taken verdelen, bezoekuren afspreken. Eten voor haar huisdieren halen. Morgen kattebakken kuisen.

De telefoon staat niet stil. Ik neem niet altijd op. Ik hebt nachtmerries en ben heel vermoeid. Ik reis met bus en tram en begin mijn weg in de doolfof te vinden. Geduld zegt de dokter. Geduld. Geduld. Het is schrijnend.

Uz Gent

Ik ben deze voormiddag opgebeld geweest door een vriendin van mijn dochter Aimée. Ze hadden de ambulance gebeld want Aimée kon niet normaal meer praten en ze was heel verward. Wij hebben uiteraard alles laten vallen en zijn naar Gent gecrost.

We kregen te horen dat het heel ernstig is, ze heeft een hersenvliegontsteking en een hersenontsteking. Ze is nu opgenomen, en gelukkig mocht ze al op een gewone kamer van de dienst neurologie. De dokter zei dat ze daar op zijn minst 2 weken moet blijven en dat revalidatie waarschijnlijk nodig zal zijn voor haar spraak terug te krijgen.

Binnen drie weken vertrekken we normaal op reis. Volgende week gaan we beslissen of we het gaan afgelasten of niet. Het is dus heel hard duimen, dat alles goed komt. Die reis is nog het minste.

Ik wou het hier snel eens neerpennen, omdat ik dat niet op fb wil zetten.

Waar het hart van vol is……

Nog exact 45 dagen vooraleer we op reis vertrekken . Joepie, al is er altijd een kleine en blijvende angst, dat het niet zou kunnen doorgaan. Dat heb je als de schoonouders, tegen de vertrekdatum 94 en 96 oud zullen zijn. Maar goed, we blijven hopen en dromen.

En tijdens al dat dromen, heb ik sinds een paar maanden een fb-groep ontdekt, “Mauritius, we love it”. En ja, ik vergaap me daarop, ik lees de vragen die mensen stellen, want er zit vaak iets bruikbaar voor onszelf in. Zo kwam ik aan de weet, dat je best bij aankomst een telefoonkaart koopt, omdat je je anders blauw betaald, om even op internet te gaan , als er geen wifi is. Ik weet ondertussen , dat de Oostkant van het eiland, heel winderig is, en veel koeler in onze Belgische zomermaanden. Ik stelde zelf ook vragen, op zoek naar een taxichauffeur, ,prijzen vergelijken en dan een compromis maken bij wie je je het beste voelt. 90 procent van de gestelde vragen, zijn heel interessant, om even mee te volgen. Maar dan heb je de bloopers waar de Mauritianen , heel sarcastisch op reageren, of met humoristische kwinkslagen, want gevoel voor humor hebben ze wel, al wordt de humor soms misbegrepen en kan het al eens in het verkeerde keelgat schieten.

Zo zijn er de honderden vragen over het weer, wat ik begrijp. Willen we niet allen, mooi weer als we op reis gaan. Maar mensen stellen ook eens onnozele en overbodige vragen. Ik soms ze hier even op :

-Wanneer zal het stoppen met regenen? Euh, niemand heeft een glazen bol .

-Wanneer zullen we eens een dag zonder wolken hebben??? Heel weinig, M. Is een tropisch eiland, heel groen, en dan kan je al raden, dat het daar toch geregeld regent. het is een microclimaat, dus, meestal wel wolken op de instagramfoto

-Ik wil zwemmen, met schildpadden, Dolfijnen of met walvissen! Damn, helemaal niet diervriendelijk, rijke toersisten die daar alles voor over hebben. Laat die dieren met rust. Om de toeristen te plezieren, varen de bootjes vaak veel te dicht, waardoor schildpadden vaak gekwetst worden door de boordmotor. Neen , alles zou niet te koop moeten zijn. Je kan er in een dierentuin zelf wandelen met leeuwen, weliswaar om kiekjes te nemen, voor de instagrampagina. De slimme locale burgers, spelen daar graag op in. Neen, wij doen daar niet aan mee!

-Mijn zoon popelt om te kunnen jetskieën! Euh, neen, jetskie zijn niet toegelaten om het koraalrif te beschermen.

-Er zijn te vezel Mauritiaanse gerechten op het buffet! Deuuh!

-Waar is er een Mac Donald op het eiland???

Ik zoek een winkel van Ralph Lauren, mijn man en mijn dochter hebben een t shirt nodig. ( Misschien eentje op de plaatselijke markt kopen , als het dringend is )

-Zijn er ook markten met allemaal valse kledingmerken, zoals in Turkije. Geen idee, maar M. is niet te vergelijken met Turkije.

-Het zand is niet wit genoeg! Een dame schreef dat ze zo ontgoocheld was, omdat het zand niet wit genoeg was en er liggen groene slierten op het zand. Tja, zo vervelend 😉 !

-Er staat geen halfliggende palmboom in het hotel, die wel op de folder stond. Euh, geloof niet alles wat het internet of een folder toont! Oei, geen foto’s voor het instagram, liggend op een palmboom, wat jammer toch, haha.

-Moet ik pampers meebrengen voor mijn baby of moet ik die daar kopen? Aja Madam, want er zijn hier geen baby’s en als ze er al zijn dan dragen ze strooien pamperkes.

-Ik zoek een blanke taxichauffeur. Ja, als je chanche hebt , vind u die wel, maar de meeste inwoners, zijn zwart, indisch of Aziatisch, alleen de minderheid is blank.

-Hebben ze in de winkels, Heinz tomatenketchup, idem, met bonen in tomatensaus, of een bepaald merk kindervoeding. je zit hier niet in de brousse madam, er zijn ook supermarkten!

-Wat is beter, Mauritius of de Malediven? Totaal niet vergelijkbaar, M. is een tropisch eiland met een diverse bevolking. In de Malediven zit je meestal op een eiland waar een hotel op staat en waar er verder niets op staat , ( maar het zand is wel heel wit 😉 )/

-We zien de zonsondergang niet ,zittend op het terras van het hotel. Aneen, jullie zitten aan de Oostzijde, daar gaan geen zonnen onder.

-Aja en ik zou de beste nog vergeten! Er zitten veel te veel zwarten aan het strand! Deuh, alle stranden zijn vrij voor iedereen. Ook bij de duurdere hotels. Je mag er als niet- verblijver wel niet in de zetels liggen en zo.

Mensen zijn blijkbaar niet goed geinformeerd voor ze vertrekken, of als ze al geboekt hebben. En de toeristen zijn enorm veeleisend. Sommigen zoeken een hotel, met een mooi strand, lekker eten, grote mooie kamers, goeie service, maar max 100 euro per kamer. Ze verwachten een 5 sterrenhotel, maar willen betalen voor een 3 sterrenhotel. er kan ook te veel info zijn! De taxichauffeurs, moeten opboksen tegen mensen die illegaal voor taxichauffeur spelen, of voor gids of. Ze willen voor alles de goedkoopste prijs en dan verschieten ze, dat hun privébootje die ze hebben ingehuurd, de charme niet heeft , die ze verwacht hadden. Meerdere keer las ik ook vragen als, “Welk is het beste hotel op Mauritius” zonder erbij te zetten in welke prijsklasse, of het aantal verwachte sterren. Wie zal oordelen welk hotel uiteindelijk het allerbeste is? Of mensen hebben al geboekt , vooraleer ze reviews vragen over een bepaald hotel.

Wat mij momenteel zorgen baat, is dat er veel gevallen zijn van “dengue” een ziekte , verwekt door een exotische muggensoort. Ik moet nog naar de apotheek om de beste muggenspray of zo met het grootste percentage ” deet ” er in. Geen idee wat deet precies, maar als het helpt ben ik al heel tevreden. Morgen nog eens langs de huisdokter, om een lijst met de medicamenten die ik bij mij zal hebben, ,op te maken. Dat is altijd het zekerste als je met medicatie reis. Ik heb geen zin om valselijk beschuldigd te worden voor drugshandel! Onze huisdokter was vorig jaar zelf in Mauritius, misschien heeft hi nog goeie tips tegen “denguefever”. Ik las al vanalles, tips zoals een maand vooraf vitamineB beginnen nemen onder andere. Op onze derde dag gaan we door een stukje bos, waar we een liefdesboom gaan plaatsen. Dit ten voordele van het herstellen van de bossen van vroeger, een stukje althans. Want de ebbenbossen zijn gerooid geweest door diverse kolonisten. Indertijd werden er toen maar tropische planten ingevoerd om in de plaats van de verdwenen ebbebomen te zetten. Een organisatie probeert opnieuw de originele planten en bomen van vroeger terug te zetten. En zo mogen wij hopelijk een klein ebbenboompje plaatsen, voor de luttele prijs van 50 Euro. je krijgt er kleine ceremonie voor in de plaats met hapjes en een drankje. Een jeepmini)safari, een begeleide wandeling. En last but not least, een boompje met je eigen label op. Ik zal het geweldig fijn vinden om een ini-mini- plaatsje met mijn eigen boom op, te hebben. Ik zie daar heel erg naar uit. Tja, een mens mag ook eens rare dromen hebben, nietwaar.

Bon, ik moet maar eens beginnen met een lijstje maken wat er voor onze reis nog moet gebeuren.

Potjes en dekseltjes

Als kinderen groot worden , wensen we als ouders, dat iedereen op zijn pootjes valt in het leven, zodat we ze met plezier de wijde wereld kunnen laten ingaan. Maar het loopt niet altijd gesmeerd. Toen mijn zoon zijn Canadese deerne had gevonden, was ik overtuigd , dat dit voor eeuwig zou zijn. Toen hun huwelijk tijdens de corona kapot spatte, was ik daar kapot van. Nu Vier jaar verder, besef ik, waarom ze het niet gered hebben samen. Ze moesten zich beiden veel te veel aanpassen aan elkaar, ze hadden beiden andere doelen, dromen . Mijn zoon was niet de boer,die zorgde voor geitjes, de kippen, die Shannon gewenst had>. En Mijn schoondochter, was dan toch een beetje minder het ideale meisje voor mijn zoon. Soit, ik kan er mee leven en het gaat goed met iedereen uit het gebroken gezin. Gelukkig maar.

De kids van Wim zijn beiden al een tijd de deur uit en zeker ben je nooit, maar voorlopig zit alles nog goed, dus hout vasthouden en er van uitgaan dat ze gelukkig en tevree zijn.

Dan is er mijn dochter, dat is een buitenbeentje. Ze was van in haar pubertijd, anders dan andere meisjes, vaak depressief, niet alleen zwarte gedachten, ze kleedde zich er ook naar. Op haar 18 de zette ze haar eerste tattoo, eerlijk, dik tegen mijn zin, niet om de tattoo zelf, maar vanwege de afbeelding. Een kat met het haar recht en griezelige tanden, op haar kuitbeen. Veel tattoo’s later kijk ik niet meer vreemd op als ik ineens een nieuwe ontdek. zeg ik er niets meer over. Wat relaties betreft heeft ze al een paar keer samengewoond. Maar telkens is het om één of andere reden afgesprongen. En ik zei altijd om te lachen, je gaat trouwen op je 40 ste. Ondertussen is ze bijna 39. En ik maakte me al een tijd zorgen om haar. Gelukkig genoot ze van de uitstap naar parijs en gaf dat haar een beetje een nieuwe boost. En warempel, ze leerde iemand kennen, die ze nog van ver uit haar jeugd kende. En ik hou mijn hart vast, maar ik heb er deze keer een goed gevoel bij. Ik heb de man nog niet ontmoet, maar ik hoor hoe hij haar behandeld en haar direct in zijn wereld betrekt . Ze zijn duidelijk ontzettend zot van elkaar. Dus , ik hoop uit de grond van mijn hart, dat ze haar dekseltje heeft gevonden, zodat ik mijn zorgenkind toch een beetje meer los kan laten. Ik kruis mijn vingers en hoop dat ze samen gelukkig blijven. En ik kijk er naar uit om hem eens te ontmoeten. Maar het zijn geen pubers van 16 die hun lief eens komen presenteren thuis. Hij woont in Geel en zij in Gent, het is nu al puzzelenvoor hen . Toen ik een foto zag met hen beiden, vond ik hem schattig met een hoedje op. Mijn dochter zei, dat het hoedje noodzakelijk was. En ik dacht dat het iets met politiek of zo te maken had, omdat het hoedje zijn imago is, of iets in die aard. Maar dat had er niets mee te maken. Mijn dochter zei lachend , dat hij een vampier is en ze al altijd een vampier had gewild. Ik fronste mijn wenkbrauwen en dacht dat het een grapje was om mij een beetje op stang te jagen, want dat doet ze graag. Maar , uiteraard bestaan vampieren alleen op het witte scherm of in boeken. Maar er is wel iets van aan, haar dekseltje heeft de vampierenziekte en dat is een zeldzame ziekte, er zouden maar een 40 tal patienten zijn in België. Erytropoëtische protoporfyrie is de officiele naam. Het is een stofwisselingsziekte, iets met enzymen en zo ( ingewikkeld ) waardoor ze absoluut geen zonlicht verdragen op hun huid. Zelfs fel licht binnen kan schadelijk zijn. Mooi zomerweer is de hel voor hem. Reizen naar warme landen, is vast geen optie. Maar goed, hij kan er blijkbaar mee leven. En nu begrijp ik waarom hij aan zee, bij mooi weer, met hoed en lange jas loopt. Een hemd met lange mouwen is blijkbaar niet genoeg, de zonnestralen komen daar doorheen en dan gaat zijn huid enorm branden en kan hij blaren en brandwonden krijgen. Enfin, meer weet ik er niet over. Ik had dat nog gehoord dat die ziekte bestond en zorgde voor inspiratie voor de vampierverhalen die daarop gebaseerd zijn. De vreemde mensen die alleen na zonsondergang met lange gewaden buiten kwamen, spraken vroeger tot de verbeelding. Want wat men niet kent vind men zelfs momenteel nog steeds ” raar” en dat was in de tijd waarin de verhalen geschreven werden, niet anders. Soit. Gelukkig is mijn dochter zelf geen zonneklopper. Maar goed, we zien wel hoe het allemaal draait. Ik kan alleen maar hopen dat het sprookje goed afloopt en ze voor eeuwig samen in de schaduw kunnen lopen. Nog beter zou een remedie zijn voor de ziekte, maar die is er niet.

Fijn weekend iedereen.

Koers

De kinderen zijn al weg, en het huis dat een uur geleden nog vol speelgoed lag, een keuken vol eten, brunch, waar er alweer veel te weinig gegeten is geworden. Maar goed, er zijn doosjes gevuld en uitgedeeld , en de rest zit verpakt terug in de koelkast. De kaasplank van het buffet is alleen door Tilly aangeraakt, maar die zullen we straks als avondeten eten.

En nu zit het mannetje naar de koers te kijken. Ik doe mijn best om er van te genieten, maar het zal nooit lukken. Ik haat het. Al die bla bla door de twee reporters, veel te veel info voor mij. Laat ons dan nog maar zwijgen, over het geroep van de supporters. Euh, hebben die renners daar wat aan , vraag ik me af? Maar waar ik me nog het meest aan erger is aan de toeschouwers, die de baan oplopen, die de renners verhinderen, en dan belemmeren ze renners, door met vlaggen te zwaaien, nog eens in hun oren te tuuten van de renners. Alsof die renners daar allemaal tijd voor hebben. Zwaaien met bordjes naar de camera’s, vloeken en ketteren.

Daarnet goot iemand bier over een renner, schandelijk, stel je voor dat die stakker dat goedje in zijn oog krijgt en aan de gevolgen durf ik niet te denken. Echte supporters zijn volgens mij veel meer ingetogen, die staan spannend te kijken en belemmeren de renners niet, ze laten ze in volle concentratie, zonder ze af te leiden in de zin, van, “hey, kijk, naar mij, ik ben hier om te supporteren voor u, je hebt het toch wel gezien zeker. Man man.

Het zicht van de val van al die renners in de koers van “Dwars door Vlaanderen”. Man, wat was dat zeg. Ik ga hier niet beweren, dat dit de schuld is van een supporter, maar ik bedoel maar, dat er niet veel nodig is om zo’n accidenten te veroorzaken. Buiten Jasper Stuyven en Ward van Aert, lagen er nog gekwetste renners over de grond gezaaid. Ik kan me na mijn eigen buiteling van de trap heel goed voorstellen wat een pijn de Ward van Aert , momenteel heeft. Ik had ook 7 ribben gebroken en mijn sleutelbeen. Zij hebben dan weer het voordeel dat ze veel betere zorgen krijgen, dan ik indertijd. Ik heb het allemaal pas nadien beseft, eens ik de verslagen zelf gelezen heb over mijn lichamelijke toestand. Soit, het is voorbij, maar bij zo’n valpartij, lijkt het of ik de pijn terug voel, zo efkes in mijn verbeelding.

Maar goed,, wielrennen is uiteraard niet de enige sport die gevaarlijk is en waar de supporters heel vervelend kunnen zijn. In de voetbal zijn de spelers toch beter afgeschermd door de installaties in de stadions. Geef mij maar kunstschaatsen als sport op tv, maar niet iedereen zal het met me eens zijn. Ik wou als kind zelf leren kunstschaatsen, toen ik op 10-jarige leeftijd ontdekt had dat er op een half uur fietsen een schaatspiste was. Maar ik mocht niet, omdat ik interne was op school, bijgevolg niet zou kunnen trainen en omdat ik te oud was zei mijn vader. Het was dus een Njet en ik aanvaarde dat dan maar klakkeloos. Alles omdat mijn vader mij toch maar ok zou vinden. Ik leerde dan maar een beetje schaatsen aan mezelf en ik deed dat zeker niet slecht, ik kon me echt uitleven op het ijs. Ik kon vooruit en vlekkeloos , omdraaien en achteruit beginnen schaatsen, ik kon een kleine pirouette maken. Ondertussen is het een no way om nog te gaan schaatsen, schaatsen is niet erg, maar vallen wel! Ze zouden een takelwagen moeten inhuren om mij van het ijs te krijgen. Bon, het spel is gespeeld, er is een winnaar, joepie! Die zal blij zijn. Misschien is het tijd nu om een glaasje wijn te drinken en straks aan de kaasschotel te beginnen. Vrolijk Pasen iedereen!

De droomfabriek

Ik keek heel erg uit naar het tv-programma, ” de droomfabriek”. Ik herinner me nog op welke manier, ik daar vroeger naar keek. Ik weet niet precies meer hoe oud ik was. Ik weet alleen dat ik toen meerdere dromen had ingestuurd, maar dat ik niet uitverkoren werd. Een jaar of 15 geleden, was er een soortgelijk programma, “Goede vrijdag” heette dat. En ik had een droom voor mijn collega’s uitgestuurd. En op een dag kreeg ik een mail dat ik uitgenodigd was en dat ik aanwezig moest zijn, bla bla. Ik had er echter geen idee van, dat mijn dochter een wens had ingestuurd. Iets dat ik eens terloops gezegd had. Dat ik wel eens graag eens een lijk zou spelen in een serie, zoals Witse, zo geschminkt met veel bloed en zo. Maar zo draaide het niet uit! Toen grote letters oplichten vooraan op het podium en ik mijn naam zag staan , viel ik haast van mijn stoel. Of dat het waar was, dat ik graag eens “lijk” wou spelen. Euh, ja zeker, antwoordde ik, denkende dat ze me hier direct vol nepbloed en zo zouden prepareren. Maar zo ging het niet. Ik werd lijkwit geschminkt en werd in een ziekenbed gedropt. ” Wat er ook gebeurt” , zeiden ze, blijf gewoon stil liggen. Ik lag naast een man, die graag eens volledig in de plaaster had gezeten. En toen draaide het podium, en ik lag daar dood te wezen, terwijl ze de andere man vragen stelden , over hoe hij zich voelde nu hij helemaal in de plaaster zat. Ik hield de ogen gesloten en hield me heel stil. Zelfs toen Chris Van den durpel geschminkt als typetje Firmin Krets, mij kwam bezoeken, met een boeket nepbloemen. Hij zat op een gegeven moment boven op mij, en toen durfde ik efkes een oog open te trekken. Ik herinnerde me de geur nog van al die theater-make up, het rook goor en van dicht zag het er absoluut niet uit. De regisseurs van het programma , zagen het zo voor zich. De dode zou natuurlijk in de lach schieten en het zou hilarisch zijn. Maar den dezen hield zich dood en ze moesten me uiteindelijk zeggen, dat ik wakker moest worden. het gevolg was dat iemand die pas een zoon had verloren, me liet weten dat ze het wansmakelijk vond en ook mijn moeder kon er niet mee lachen, het zag er allemaal te echt uit. Soit, ik vind het filmpje jammer genoeg niet terug op youtube, anders had ik het hier eens geplaatst.

Maar ik had het eigenlijk over de droomfabriek, ik ben weer lichtjes afgeweken 😉 . Ik was heel blij dat het terug op tv kwam en keek er naar uit. Maar eerlijk, ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Er zaten uiteraard wel heel leuke dromen bij, daaraan denk ik vooral aan de dame die tussen de ganzen vloog. Maar ik vond, dat ze veel te veel palaberden, het leek wel of ze het programma zodanig rekten, om zo weinig mogelijk dromen uit te moeten voeren. Bovendien werd er iedere aflevering telkens veel te herhaald van de vorige aflevering. Of was het gewoon de magie die bij me weg was van vroeger, van het insturen van gele briefkaarten, geen idee. De beertjes waren mooier geworden, het was een hele leuke setting en zo, maar ik miste iets. of misschien ik die veel te moeilijk geworden ben, omdat ik er nu op een andere manier naar kijk dan vroeger zeker. Maar ik ben toch blijven kijken, omdat er wel heel toffe dingen tussen zaten, het ging gewoon niet snel genoeg, naar mijn gedacht, haha

Model voor 1 dag.

Toen we een paar weken geleden naar E5 mode gingen, vertelde de verkoopster, dat er in het zakje een uitnodiging zat voor de modeshow op 23 maart en ze voegde er lachend aan toe, en je kan jezelf ook opgeven om mee te doen. hm interessant dacht Granny, ik zou dat wel eens leuk vinden. Had ik dan de ideale maten? Helemaal niet, maar bij E5 mode kan ik toch nog wel kleding vinden die me passen en zelfs goed staan. Ben ik een beauty? Absoluut niet, maar ik weet het van een make over , jaren geleden, dat ze iedereen met een beetje make up op de catwalk kunnen sturen, zolang ze er maar verzorgd uitzien. Ja, ik zal het invullen mevrouw , waarop Bompie toevoegde dat hij het eens zou overwegen. Zo geschiedde. Er werden foto’s ingestuurd, maten doorgegeven. En voor de rest liet ik het op zijn beloop. Ook Bompie vulde het formulier in. En toen we vertrokken we naar Parijs en dachten er we niet meer aan.

Toen ik oop een dag mijn mails checkte las ik dat ik niet geselecteerd was, so be it , dacht ik, met de nakende teenoperatie kon ik toch niet deelnemen. En toen verkondigde hubby dat hij wel verkozen was. En ja, hij glunderde, hij zag het helemaal zitten. Vorige week, moest hij kleren gaan passen en gisteren was D-day. Er was een sessie om 11 uur en de volgende om 15 uur. In de voormiddag bleef ik thuis, pootje in de lucht, om de genezing te bevorderen. Maar ik wou toch graag mee in de namiddag. Omdat er een lange pauze was kwam manlief me dan ophalen. Ik nestelde me daar in een zetel, ik had een extra verband rond mijn voet gedaan, uit angst dat er iemand op mijn teen zou stappen. Ik kreeg een glaasje cava aangeboden en raakte al snel in gesprek met een paar dames. ja, contact maken met andere mensen, is nog altijd mijn grootste kwaliteit. Ik had me een beetje opgetut voor de gelegenheid en mijn nieuwe kleren aangetrokken, die ik droeg op het feest van mijn schoonouders , vorige week. En ik kreeg daar veel complimenten over, want ja, we zaten daar gezellig over mode te praten. Toen het drie uur was ging de muziek aan, het was zonder rode loper, de modellen, wandelden op een vast parkoers door de winkel. Ze mochten mensen aanspreken als ze dat wilden, kortom, hoe meer naturel, hoe liever ze dat hadden bij E5 mode. En ja, ik was best wel fier op mijn mannetje. Ondanks dat hij wat overgewicht heeft, mag hij er best zijn voor zijn 63.5 jaar op deze planeet. Dat hij nog een volle haardos heeft , maakt hem ook wat jonger, ondanks dat zijn haar grijs is, een beetje peper -en zout-kleur , zeg maar.

En zo was het voor mij ook een superleuke namiddag, alles beter dan hier met de poot in de lucht te liggen. Ik had me geamuseerd bij de mensen die regelmatig in het kringetje kwamen zitten. Ik was ook een beetje fotograaf van dienst, en dat was dan weer een beetje minder, voor mijn teen, maar goed, die heeft het allemaal overleefd al zat hij een beetje rood deze morgen. De verpleegster heeft een extra dik laagje isobetadine gelegd deze morgen, dus dat komt wel goed. De pijn valt ook veel beter mee, dan wat ik ervan verwacht had. Hieronder nog een foto van de trotse Bompie

Goed nieuws!

Terwijl mijn teen in een dikke zwachtel zit en ik mijn voet zoveel mogelijk omhoog moet houden, heb ik uiteraard tijd om een logje te schrijven. En dan nog eentje met goed nieuws! Neen, we hebben de lotto niet gewonnen, want we doen niet mee. Er zijn belangrijker dingen in het leven dan spelen met de lotto. Veel beter nieuws zou zijn dat ik miraculeus genezen ben, maar dat is het ook niet ! Wat het dan wel is?? Wel, de was van ons weekje Parijs ligt pas gewassen in de kasten en ik kreeg nieuws van zoonlief dat hij in de grote vakantie nog eens terug wil keren met Ellie. Het is hen zo goed bevallen, dat hij een deel van de vakantie hier wil besteden, omdat hij hier meer mogelijkheden heeft om leuke dingen te doen met Ellie. En hij voegt erbij, omdat wij steeds zeggen dat er niets te doen is , als wij op bezoek gaan, wil hij de boel omkeren en hij meer naar Belgie wil komen. En dus staan we heel waarschijnlijk op 11 Augustus terug aan de luchthaven. En dat is snel ( maar dat is ook heel leuk ).

Ik had een deal gemaakt met de kids dat we volgend jaar opnieuw iets zouden organiseren samen. Florida viel als voorstel, New york, Ijsland, Engeland, allemaal bestemmingen waar de Canadeesjes rechtstreeks naartoe kunnen vliegen en wij ook. En ja, het zullen dure aangelegenheden worden, maar ik ben bijna 63, zit in een mank lijf en misschien kunnen we dit maar een paar keer meer doen. En op die manier hoeven de kinderen die beiden alleenstaande zijn, zelf geen geld uit te geven aan de reis. Soit, eigenlijk gaat dat niemand aan, maar aan jullie wil ik het wel kwijt.

We hebben voor deze zomer al een snelle planning gemaakt die uiteraard nog kan aangepast worden. Met stip op de eerste plaats staat Pairi Daiza, want de dierentuinen die we al samen in Nova Scotia hebben gedaan, stellen echt niet heel veel voor. Kleindochter heeft nog nooit een olifant in het echt gezien. En ze is overzot van dieren. Ze wil ook dierenarts worden, maar geen idee of ze die studies ook effectief zou aankunnen. Maar goed, een kind mag uiteraard dromen hebben. Een dagje aan zee ( als het goed weer is uiteraard ) , mosselen proeven, met een gocart rijden, ijsje eten, een krokante Brusselse wafel eten, we zien wel. Ik wil het ook niet vol plannen . Eens een dag thuis zitten, spelen met Ellie, In haar papa’s oude lego’s snuffelen en kijken wat ze wil meenemen, want ze is een legofreak. Een dagje Brugge lijkt me ook leuk. En ook een dagje Gent staat op het programma, samen met mijn dochter dan, die in Gent woont. Je hebt het Gravensteen dat tot de verbeelding spreekt, de graslei en een boottocht zou ook leuk zijn.

Waarschijnlijk Bellewaerde en plopsaland, omdat die het dichtste van ons huis liggen. Een subtropisch zwembad moet er het liefst ook bij. Verder een tochtje naar Ieper, waar de roots van haar papa liggen. Mogelijks eens binnen gaan in het restaurant wat wij hebben opgericht en waar we zo’n 14 jaar gewoond hebben. Dit is voor mijn kinderen belangrijk. Ook een bezoek aan het kerkhof waar hun vader ligt, bezoek aan hun familie in Dikkebus.

Maar verder staan nog kleine dingetjes gepland, zoals het bezoek aan een struisvogelboerderij die hier op een 6 tal kilometer vandaan ligt. Het enige waar ik tegenop zie is dat het in hoogzomer is dat ze komen. Het zal overal retedruk zijn. Maar goed. Ze zullen hier logeren, er is een logeerkamer voor hen. En ik heb beloofd om niet zoveel gerief in huis te halen als wat ik meehad naar Parijs. En ik mag geen kleren meer kopen voor Ellie, dus….. we gaan ons inhouden.

Ik zit dus met een luxeprobleem, ik moet ineens heel veel plannen! Maar gelukkig is plannen één van de leukste dingen die ik doe. Maar nu moet eerst mijn dikken teen genezen van een correctie van een ingegroeide teennagel, maar dat komt goed, k voel het aan mijn andere dikken teen! Fijn weekend iedereen!

Heerlijke tijd.

De week is alweer voorbij! Ik voel me vandaag zo uitgeschud. Alles is in een flits voorbij. Maar wat hebben we allemaal genoten. vorige week zaterdag zijn we vertrokken richting Center parcs Villa nature. Toen we aankwamen moest ik onmiddellijk aan ons aller Myriam, die onlangs ook een huisje had gehuurd. Het was er vreselijk koud. We dachten, even de verwarming opzetten, maar euh, dat maakte na een uur nog geen verschil uit. Dan maar bellen naar de receptie. Ik moest de vloer checken, ( blijkbaar vloerverwarming ) maar mijn voeten vroren er bijna aan. Ok, we zullen vragen om verwarming te brengen. Maar helaas pindakaas, 2 uur later was het nog steeds even koud. We aten in de kou, nog een paar keer proberen bellen , maar ik kreeg nergens nog gehoor. Om 8.30 zijn we in bed gekropen, ik met een dikke trui boven mijn pyjama, dikke sokken en een extra badlaken over mijn dekbed. S ochtends teruggebeld en een whats app bericht gestuurd, dat we snel een oplossing verwachtten. Ik wilde tegen 10 uur in Charles de Gaulle zijn om onze Canadeesjes op te halen. Ik had wat stress , of we de weg wel zouden vinden naar Terminal 2B. Maar wonder boven wonder, we vonden de parking, en de plaats waar de reizigers aankwamen. Het was toch wel 12 uur tegen dat ze uiteindelijk door de deur kwamen. Ik maakte een gilletje en rende hen tegemoet. Ze waren moe na de nachtvlucht, waar ze heel weinig hadden geslapen. We reden vlot terug naar de cottage en hoera ze waren gekomen met twee verwarmingstoestellen, maar de slimmerds hadden ze niet eens aangelegd. Gelukkig warmde het na het aansluiten toch redelijk snel op en was het doenbaar en gezellig. In de namiddag was er verjaardagstaart. Ellie en Amaury gingen zwemmen en ondertussen kwam Tantie aan, mijn dochter Aimée. Ze was uiteraard ontgoocheld dat ze niet in de cottage waren, maar we zijn de zwemmers toen gaan ophalen, zodat ze er geen 12 minuten over moesten wandelen, we zouden nog genoeg wandelen. S avonds stond er kaasplank op het menu, heel veel werd er niet gegeten, iedereen was vooral moe en we gingen met zijn allen vroeg slapen. Daarna stonden drie dagen Disneyland op het programma. De eerste keer begon het te regenen in de namiddag, pretbederver, maar we zetten door. Na de parade gingen we eten in Rainforest cafe., we zaten op een rustig plekje, dicht bij twee nagemaakte apen, die af en toe bewogen. Ellie vond het heerlijk. Mijn eten was niet top, maar soit. fDe tweede dag Disney waar het al van s morgens bijna water goot heb ik het tegen 14h voor bekeken gehouden en we besloten om terug naar centerparks te rijden en daar te gaan zwemmen. Ik ging mee, maar voelde dat zwemmen niet zo goed meer lukt. En mijn nieuwe badpak paste wel perfect, hoewel dat rokje was er precies teveel aan. Als ik uit het water kwam, leek dat rokje wel twee kilo te wegen. Soit, we zullen het nu zo verslijten. De derde dag, was de laatste dag disney en we besloten dat iedereen vandaag ging doen waar ieder zin in had. Wij gingen naar de show van de Lion king kijken, wat prachtig was. Ik zat met open mond te kijken naar het grote podium, met een hoop artiesten die zongen, dansten en allemaal supermooie kostuums droegen. Ik was zo blij dat ik het gezien had. Het was fenomenaal en deed me denken aan cirque de soleil, met acrobaten in de lucht. We passeerden een hele fijne dag en gingen s’avonds bowlen. Op donderdag was er in de voormiddag ponyrijden gepland. Ellie de grootste van het gezelschap was, kreeg ook de grootste pony die de grootte van een klein paard had. Ze was helemaal in de wolken. Wij wandelden met zijn allen mee.

Na een snelle snack was het tijd om op de parking te gaan staan waar een taxi ons zou ophalen om naar Parijs te rijden, ja, het waren allemaal blitsbezoeken. Daar werden we afgezet aan een hop on hop of bus halte. We kochten tickets en het was een plezier om boven te zitten en te kijken naar de mooie gebouwen. Ik deed niet eens moeite om foto’s te nemen. Ik wilde gewoon kijken en genieten en geen tijd verspillen om me druk te maken over foto’s. Ik kijk vooral naar het kind, met haar kleine cameraatje waarmee ze de fotokes kon uitprinten. Scherp? Neen, maar wel heel leuk voor haar. Aan de halte van de Eifel toren stapten we af. Ik was daar nog nooit geweest, had de Eifel toren alleen maar in de verte gezien bij vorige bezoeken. Ik ben in de tijd dat ik een winkel had diverse keren in Parijs geweest, maar dat was om naar een beurs te gaan en we gingen er eigenlijk alleen maar slapen en eten s avonds. Maar bij het zien van al het moois vanaf de bus, hebben we besloten om nog eens terug te gaan met ons tweetjes. Bij het eindpunt van de bus stapten we uit, kozen een restaurantje, zo’n typisch klein Frans cafeetje, waar mijn slaatje helaas lauw en wat verwelkt was. Maar goed, ik heb de helft toch opgegeten. We zaten aan die typische kleine ronde tafeltjes. Het was ons laatste avondmaal samen en ik probeerde vooral van de charme en het gezelschap te genieten en besloot me niet druk te maken over de kwaliteit van het eten. Mijn zoon bestelde een taxi via Uber en we reden 37 km terug naar Centerparks. Goed geregeld, want ik wou niet dat Wim naar Parijs ging rijden en de trein was voor ons vier even duur. Dochterlief was al vertrokken in de voormiddag, jammer want ze had er vast ook van genoten.

Gisterenmorgen was het tijd om naar de luchthaven te rijden. S morgen nog snel “standbeeldje ” met Ellie spelen . Heel veel tijd voor het afscheid was er niet, want we konden slechts tien minuten blijven staan. Ik probeerde niet al te sentimenteel te doen, er werden nog wat knuffels uitgedeeld en ik voelde alleen maar liefde en dankbaarheid, voor het leuke samen zijn. Een half uur later stonden we terug in centerparks en begonnen we ons boeltje te vergaren. Ik had veel te veel meegebracht. Amai, 3/4 van alle eetwaren en drank ging terug mee naar huis. Ach, niet erg, beter te veel dan te weinig, maar ik had echt wel overdreven. We konden eigenlijk nog blijven tot deze morgen 10 uur, maar we hadden vooraf al besloten om een dag vroeger naar huis te komen omdat mijn schoonouders morgen een feestje geven voor hun 70 jarige platina huwelijk. En ik ben deze namiddag naar de kapper geweest, want het is een beetje te kort geknipt om het zelf een beetje deftig te brushen. Duidelijk te zien op onderstaande foto’s. Ik heb hier slechts een paar foto’s gepost, zoals ik al zei, ik heg het fotograferen aan anderen over gelaten. Ik vond het niet belangrijk. Of we niet met kerst zouden gaan vroeg zoon nog tussendoor. Voorlopig heb ik nog geen Canadaplannen, maar die kunnen er uiteraard snel komen. Maar ik geef toe dat ik zo tegen de koude opzie. Maar nu eerst wat bekomen, want ik voel me vandaag precies uit een zak geschud. Ik ben lui ( of moe )en aan het nagenieten. Mijn hart zit vol verse liefde, ik kan er weer even tegen nu! Hieronder snel een paar fotokes onder neergeplant! Fijn weekend iedereen.