Aimée

Gisteren had ik een 12-jarige Aiméé, die giechelde en grappig was, mijn nicht vond mijn dochter superlief. Kwaad was ik, omdat ik angst had dat mijn dochter zich zou blijven gedragen als een 12 jarige.

Vandaag kreeg ik een 38 jarige Aimée, die heel gefrustreerd was op haar gsm, omdat ze “niet online kon”, ze had het alsmaar over “niet online kunnen”. Ik vroeg of ik kon helpen. ” Moeit u niet, kreeg ik als antwoord,” “ik moet online kunnen.” En ik wil hier weg! Ik probeerde wat berichten op haar gsm te lezen, waarop ze kwaad werd en zei, dat het mij niet aangaat.

Ze wil naar huis, t is genoeg geweest zegt ze tegen de verpleger die een nieuw medicatiezakje aan haar infuus komt hangen. Morgen ga ik naar huis , zegt ze, waarop ik vraag wat ze thuis zal doen en zij op haar beurt overdreven een gezicht trekt, waarmee ze bedoelt, ” weet ik veel wat ik zal doen”.

Ik krijg toch een eclair verkocht, want ze eet niets, haar middageten raakt ze niet aan. S avonds, lukt 1 boterham of 1 sandwich met kaas, nog net.

Of ze haar gewassen heeft deze morgen, of de verpleegster, want ze heeft nog steeds de zelfde pijama aan, sinds drie nachten? Ze antwoord kordaat, ” kweet kik dat toch niet ”

Gelukkig komt haar lief aan, om kwart voor 5, ze is éénklaps vrolijk. Ik vraag of ik door moet gaan, zodat ze hun privacy hebben. “, ja, knikt ze heftig. Ik vergaar mijn boeltje en wens haar en haar Joeri een goeie nacht. Ik moet geen berichten meer sturen naar Joeri zegt ze, je moet u niet altijd moeien , voegt ze er nog aan toe.

Ik moet niet verder vertellen zeker, hoe erg de situatie is. Ik ben moe, maar ik moet nog even doorgaan, het kan nu even niet anders.