Bam!

En dan hoor je , dat je dochter nog een week verdere intraveneuse medicatie nodig heeft, al zeggen ze dat het de kuur na 14 dagen afgerond is. De ontsteking is nog niet weg en er is onherstelbare schade, Bam!

Ze hebben een dementietest gedaan en je dochter van 38 scoort 19 op 30, wat middelmatige cognitieve problemen inhoudt, genoeg om niet alleen te kunnen wonen. Bam!

Sinds haar opname, zijn haar leverwaarden fel naar omhoog gegaan, niet gebruikelijk voor de gegeven medicatie, Wat is er nu ineens aan de hand Bam!

Dochter is kwaad, wil rust en de erna wil ze actie, ze wil revalideren. Ze kunnen niet echt goed voor haar doen in het ziekenhuis. Ze lacht, ze huilt, haar gevoelens zijn versterkt. Als ze verdrietig is, is 3 maal zo verdrietig, of drie keer zo vrolijk. Moeilijk in te schatten! Bam!

Ik weet het allemaal even niet meer, ik heb moed, wanhoop, het komt allemaal recht in mijn gezicht, Bam!

Ze wil morgen een dag van rust, ze wil even alleen zijn, en ik ga van de gelegenheid, gebruik maken om een dag met Bompie weg te gaan. De arme drommel, moet het ook allemaal maar op zijn eentje verwerken en de redder in nood zijn voor alle administratie. We gaan hem ook eens in de watjes leggen. Bam!

Dag 15

Aimée postte deze morgen voor het eerst iets op haar facebook. “Dag 15 ziekenhuis”. Ze herinnert zich niets meer van de eerste week. Ze weet alleen nog dat ze vastgemaakt was om te slapen en heeft daar geen goeie herinneringen aan. Haar spraak keert terug, haar geheugen ook per beetjes. Ze krijgt nog steeds antivirale medicatie, via een infuus. En ze heeft nog steeds lichte koorts en is nog steeds heel erg vermoeid als ze probeert na te denken over bepaalde zaken.

Als haar medicatiekuur ten einde is en als ze helemaal koortsvrij is, mag ze verhuizen naar een revalidatiecentrum. Dat wordt waarschijnlijk Bzio in Oostende. De revalidatiecentra voor cognitieve problemen zijn schaars in Vlaanderen. Maar ik kan er mee leven dat het Oostende wordt, kunnen we er een uitstap aan koppelen, telkens we op bezoek gaan.

Ik raak stilletjes, meer vermoeid, meer pijn in mijn moeilijke lijf. heel het verlengde weekend, was de treinlijn onderbroken en is Wim met me meegeweest , ik was blij dat hij chauffeur wilde zijn. Ik ben echt niet de mens om met zijn wagen te rijden. Dus ga ik veel liever met de trein en tram. Op 3 kwartier sta ik aan de deur van het ziekenhuis. Geen druk om te parkeren, en ik ga bovendien helemaal gratis, wat zou een mens nog meer wensen. Rechtstreeks van Tielt naar Gent . En aan de voorkant van het station staat de tram, die om de tien minuten komt aangereden. Het is dus nooit lang wachten.

Af en toe kijk ik op de site van Emirates, of er al vluchten staan voor volgend jaar in Mei en dat begint te komen. We kregen de helft van ons betaalde bedrag voor de vlucht terug van Emirates en de rest krijgen we dan terug van onze reisverzekering. We hebben besloten om de reis een jaar uit te stellen. Stel dat we boeken voor juli of augustus, zijn de prijzen veel duurder dan de prijs dat wij betaalden. Naar het einde van het jaar, wordt het alsmaar duurder, ook de hotels. Na nieuwjaar zijn is er het cyclonenseizoen en dat is ook niet aangewezen. Dus het wordt ergens april -mei. Misschien doen we in september of oktober een last minute, we zien wel. Ik heb nu momenteel toch geen zin om op reis te gaan. Het zal een zomertje Oostende worden vrees ik.

Vandaag probeer ik de dokter eens te spreken. Mijn dochter rookte als een ketter en ze is nu al 15 dagen rookvrij, maar sinds een dag of vijf, hoorde ze van een bezoeker dat ze normaal veel rookt. Ze begint dus naar sigaretten te vragen. Ik heb haar verteld, dat ze dat pas kan beslissen , als ze helemaal bij haar volle verstand is. Bon, ik ga me klaarmaken om naar de bank te gaan, ik moet nog vanalles regelen. Tot later!

Aimée

Gisteren had ik een 12-jarige Aiméé, die giechelde en grappig was, mijn nicht vond mijn dochter superlief. Kwaad was ik, omdat ik angst had dat mijn dochter zich zou blijven gedragen als een 12 jarige.

Vandaag kreeg ik een 38 jarige Aimée, die heel gefrustreerd was op haar gsm, omdat ze “niet online kon”, ze had het alsmaar over “niet online kunnen”. Ik vroeg of ik kon helpen. ” Moeit u niet, kreeg ik als antwoord,” “ik moet online kunnen.” En ik wil hier weg! Ik probeerde wat berichten op haar gsm te lezen, waarop ze kwaad werd en zei, dat het mij niet aangaat.

Ze wil naar huis, t is genoeg geweest zegt ze tegen de verpleger die een nieuw medicatiezakje aan haar infuus komt hangen. Morgen ga ik naar huis , zegt ze, waarop ik vraag wat ze thuis zal doen en zij op haar beurt overdreven een gezicht trekt, waarmee ze bedoelt, ” weet ik veel wat ik zal doen”.

Ik krijg toch een eclair verkocht, want ze eet niets, haar middageten raakt ze niet aan. S avonds, lukt 1 boterham of 1 sandwich met kaas, nog net.

Of ze haar gewassen heeft deze morgen, of de verpleegster, want ze heeft nog steeds de zelfde pijama aan, sinds drie nachten? Ze antwoord kordaat, ” kweet kik dat toch niet ”

Gelukkig komt haar lief aan, om kwart voor 5, ze is éénklaps vrolijk. Ik vraag of ik door moet gaan, zodat ze hun privacy hebben. “, ja, knikt ze heftig. Ik vergaar mijn boeltje en wens haar en haar Joeri een goeie nacht. Ik moet geen berichten meer sturen naar Joeri zegt ze, je moet u niet altijd moeien , voegt ze er nog aan toe.

Ik moet niet verder vertellen zeker, hoe erg de situatie is. Ik ben moe, maar ik moet nog even doorgaan, het kan nu even niet anders.

Update

Onze valiezen lagen klaar op ons bed. Een nieuw badpak en een mooi lang kleedje. Wat lichte slaaltjes om een photoshoot op het eiland van mijn dromen te nemen. Alles was gereserveerd. Van tickets. Hotels. Photoshoot. Planten van een boom.

Deze voormiddag alles geannuleerd. De situatie met mijn dochter is nog niet veel veranderd. Kleine sprankje hoop als ze ineens de naam van haar lief terug kent.

Ik heb maandag op de spoed haar lief leren kennen en hebben samen alle namiddagen doorgebracht in het ziekenhuis in het kleine kamertje waar je tetris moet spelen om met het bed te passeren. Dochter vastgebonden, al meer dan tien keer haar infuus uitgetrokken. Dunne aders springen constant. Gisteren een portacad gestoken waar ze haar medicatie nu kunnen toedienen.

Eindeloze gesprekken met het nieuwe lief, taken verdelen, bezoekuren afspreken. Eten voor haar huisdieren halen. Morgen kattebakken kuisen.

De telefoon staat niet stil. Ik neem niet altijd op. Ik hebt nachtmerries en ben heel vermoeid. Ik reis met bus en tram en begin mijn weg in de doolfof te vinden. Geduld zegt de dokter. Geduld. Geduld. Het is schrijnend.