Koers

De kinderen zijn al weg, en het huis dat een uur geleden nog vol speelgoed lag, een keuken vol eten, brunch, waar er alweer veel te weinig gegeten is geworden. Maar goed, er zijn doosjes gevuld en uitgedeeld , en de rest zit verpakt terug in de koelkast. De kaasplank van het buffet is alleen door Tilly aangeraakt, maar die zullen we straks als avondeten eten.

En nu zit het mannetje naar de koers te kijken. Ik doe mijn best om er van te genieten, maar het zal nooit lukken. Ik haat het. Al die bla bla door de twee reporters, veel te veel info voor mij. Laat ons dan nog maar zwijgen, over het geroep van de supporters. Euh, hebben die renners daar wat aan , vraag ik me af? Maar waar ik me nog het meest aan erger is aan de toeschouwers, die de baan oplopen, die de renners verhinderen, en dan belemmeren ze renners, door met vlaggen te zwaaien, nog eens in hun oren te tuuten van de renners. Alsof die renners daar allemaal tijd voor hebben. Zwaaien met bordjes naar de camera’s, vloeken en ketteren.

Daarnet goot iemand bier over een renner, schandelijk, stel je voor dat die stakker dat goedje in zijn oog krijgt en aan de gevolgen durf ik niet te denken. Echte supporters zijn volgens mij veel meer ingetogen, die staan spannend te kijken en belemmeren de renners niet, ze laten ze in volle concentratie, zonder ze af te leiden in de zin, van, “hey, kijk, naar mij, ik ben hier om te supporteren voor u, je hebt het toch wel gezien zeker. Man man.

Het zicht van de val van al die renners in de koers van “Dwars door Vlaanderen”. Man, wat was dat zeg. Ik ga hier niet beweren, dat dit de schuld is van een supporter, maar ik bedoel maar, dat er niet veel nodig is om zo’n accidenten te veroorzaken. Buiten Jasper Stuyven en Ward van Aert, lagen er nog gekwetste renners over de grond gezaaid. Ik kan me na mijn eigen buiteling van de trap heel goed voorstellen wat een pijn de Ward van Aert , momenteel heeft. Ik had ook 7 ribben gebroken en mijn sleutelbeen. Zij hebben dan weer het voordeel dat ze veel betere zorgen krijgen, dan ik indertijd. Ik heb het allemaal pas nadien beseft, eens ik de verslagen zelf gelezen heb over mijn lichamelijke toestand. Soit, het is voorbij, maar bij zo’n valpartij, lijkt het of ik de pijn terug voel, zo efkes in mijn verbeelding.

Maar goed,, wielrennen is uiteraard niet de enige sport die gevaarlijk is en waar de supporters heel vervelend kunnen zijn. In de voetbal zijn de spelers toch beter afgeschermd door de installaties in de stadions. Geef mij maar kunstschaatsen als sport op tv, maar niet iedereen zal het met me eens zijn. Ik wou als kind zelf leren kunstschaatsen, toen ik op 10-jarige leeftijd ontdekt had dat er op een half uur fietsen een schaatspiste was. Maar ik mocht niet, omdat ik interne was op school, bijgevolg niet zou kunnen trainen en omdat ik te oud was zei mijn vader. Het was dus een Njet en ik aanvaarde dat dan maar klakkeloos. Alles omdat mijn vader mij toch maar ok zou vinden. Ik leerde dan maar een beetje schaatsen aan mezelf en ik deed dat zeker niet slecht, ik kon me echt uitleven op het ijs. Ik kon vooruit en vlekkeloos , omdraaien en achteruit beginnen schaatsen, ik kon een kleine pirouette maken. Ondertussen is het een no way om nog te gaan schaatsen, schaatsen is niet erg, maar vallen wel! Ze zouden een takelwagen moeten inhuren om mij van het ijs te krijgen. Bon, het spel is gespeeld, er is een winnaar, joepie! Die zal blij zijn. Misschien is het tijd nu om een glaasje wijn te drinken en straks aan de kaasschotel te beginnen. Vrolijk Pasen iedereen!

De droomfabriek

Ik keek heel erg uit naar het tv-programma, ” de droomfabriek”. Ik herinner me nog op welke manier, ik daar vroeger naar keek. Ik weet niet precies meer hoe oud ik was. Ik weet alleen dat ik toen meerdere dromen had ingestuurd, maar dat ik niet uitverkoren werd. Een jaar of 15 geleden, was er een soortgelijk programma, “Goede vrijdag” heette dat. En ik had een droom voor mijn collega’s uitgestuurd. En op een dag kreeg ik een mail dat ik uitgenodigd was en dat ik aanwezig moest zijn, bla bla. Ik had er echter geen idee van, dat mijn dochter een wens had ingestuurd. Iets dat ik eens terloops gezegd had. Dat ik wel eens graag eens een lijk zou spelen in een serie, zoals Witse, zo geschminkt met veel bloed en zo. Maar zo draaide het niet uit! Toen grote letters oplichten vooraan op het podium en ik mijn naam zag staan , viel ik haast van mijn stoel. Of dat het waar was, dat ik graag eens “lijk” wou spelen. Euh, ja zeker, antwoordde ik, denkende dat ze me hier direct vol nepbloed en zo zouden prepareren. Maar zo ging het niet. Ik werd lijkwit geschminkt en werd in een ziekenbed gedropt. ” Wat er ook gebeurt” , zeiden ze, blijf gewoon stil liggen. Ik lag naast een man, die graag eens volledig in de plaaster had gezeten. En toen draaide het podium, en ik lag daar dood te wezen, terwijl ze de andere man vragen stelden , over hoe hij zich voelde nu hij helemaal in de plaaster zat. Ik hield de ogen gesloten en hield me heel stil. Zelfs toen Chris Van den durpel geschminkt als typetje Firmin Krets, mij kwam bezoeken, met een boeket nepbloemen. Hij zat op een gegeven moment boven op mij, en toen durfde ik efkes een oog open te trekken. Ik herinnerde me de geur nog van al die theater-make up, het rook goor en van dicht zag het er absoluut niet uit. De regisseurs van het programma , zagen het zo voor zich. De dode zou natuurlijk in de lach schieten en het zou hilarisch zijn. Maar den dezen hield zich dood en ze moesten me uiteindelijk zeggen, dat ik wakker moest worden. het gevolg was dat iemand die pas een zoon had verloren, me liet weten dat ze het wansmakelijk vond en ook mijn moeder kon er niet mee lachen, het zag er allemaal te echt uit. Soit, ik vind het filmpje jammer genoeg niet terug op youtube, anders had ik het hier eens geplaatst.

Maar ik had het eigenlijk over de droomfabriek, ik ben weer lichtjes afgeweken 😉 . Ik was heel blij dat het terug op tv kwam en keek er naar uit. Maar eerlijk, ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Er zaten uiteraard wel heel leuke dromen bij, daaraan denk ik vooral aan de dame die tussen de ganzen vloog. Maar ik vond, dat ze veel te veel palaberden, het leek wel of ze het programma zodanig rekten, om zo weinig mogelijk dromen uit te moeten voeren. Bovendien werd er iedere aflevering telkens veel te herhaald van de vorige aflevering. Of was het gewoon de magie die bij me weg was van vroeger, van het insturen van gele briefkaarten, geen idee. De beertjes waren mooier geworden, het was een hele leuke setting en zo, maar ik miste iets. of misschien ik die veel te moeilijk geworden ben, omdat ik er nu op een andere manier naar kijk dan vroeger zeker. Maar ik ben toch blijven kijken, omdat er wel heel toffe dingen tussen zaten, het ging gewoon niet snel genoeg, naar mijn gedacht, haha

Model voor 1 dag.

Toen we een paar weken geleden naar E5 mode gingen, vertelde de verkoopster, dat er in het zakje een uitnodiging zat voor de modeshow op 23 maart en ze voegde er lachend aan toe, en je kan jezelf ook opgeven om mee te doen. hm interessant dacht Granny, ik zou dat wel eens leuk vinden. Had ik dan de ideale maten? Helemaal niet, maar bij E5 mode kan ik toch nog wel kleding vinden die me passen en zelfs goed staan. Ben ik een beauty? Absoluut niet, maar ik weet het van een make over , jaren geleden, dat ze iedereen met een beetje make up op de catwalk kunnen sturen, zolang ze er maar verzorgd uitzien. Ja, ik zal het invullen mevrouw , waarop Bompie toevoegde dat hij het eens zou overwegen. Zo geschiedde. Er werden foto’s ingestuurd, maten doorgegeven. En voor de rest liet ik het op zijn beloop. Ook Bompie vulde het formulier in. En toen we vertrokken we naar Parijs en dachten er we niet meer aan.

Toen ik oop een dag mijn mails checkte las ik dat ik niet geselecteerd was, so be it , dacht ik, met de nakende teenoperatie kon ik toch niet deelnemen. En toen verkondigde hubby dat hij wel verkozen was. En ja, hij glunderde, hij zag het helemaal zitten. Vorige week, moest hij kleren gaan passen en gisteren was D-day. Er was een sessie om 11 uur en de volgende om 15 uur. In de voormiddag bleef ik thuis, pootje in de lucht, om de genezing te bevorderen. Maar ik wou toch graag mee in de namiddag. Omdat er een lange pauze was kwam manlief me dan ophalen. Ik nestelde me daar in een zetel, ik had een extra verband rond mijn voet gedaan, uit angst dat er iemand op mijn teen zou stappen. Ik kreeg een glaasje cava aangeboden en raakte al snel in gesprek met een paar dames. ja, contact maken met andere mensen, is nog altijd mijn grootste kwaliteit. Ik had me een beetje opgetut voor de gelegenheid en mijn nieuwe kleren aangetrokken, die ik droeg op het feest van mijn schoonouders , vorige week. En ik kreeg daar veel complimenten over, want ja, we zaten daar gezellig over mode te praten. Toen het drie uur was ging de muziek aan, het was zonder rode loper, de modellen, wandelden op een vast parkoers door de winkel. Ze mochten mensen aanspreken als ze dat wilden, kortom, hoe meer naturel, hoe liever ze dat hadden bij E5 mode. En ja, ik was best wel fier op mijn mannetje. Ondanks dat hij wat overgewicht heeft, mag hij er best zijn voor zijn 63.5 jaar op deze planeet. Dat hij nog een volle haardos heeft , maakt hem ook wat jonger, ondanks dat zijn haar grijs is, een beetje peper -en zout-kleur , zeg maar.

En zo was het voor mij ook een superleuke namiddag, alles beter dan hier met de poot in de lucht te liggen. Ik had me geamuseerd bij de mensen die regelmatig in het kringetje kwamen zitten. Ik was ook een beetje fotograaf van dienst, en dat was dan weer een beetje minder, voor mijn teen, maar goed, die heeft het allemaal overleefd al zat hij een beetje rood deze morgen. De verpleegster heeft een extra dik laagje isobetadine gelegd deze morgen, dus dat komt wel goed. De pijn valt ook veel beter mee, dan wat ik ervan verwacht had. Hieronder nog een foto van de trotse Bompie

Goed nieuws!

Terwijl mijn teen in een dikke zwachtel zit en ik mijn voet zoveel mogelijk omhoog moet houden, heb ik uiteraard tijd om een logje te schrijven. En dan nog eentje met goed nieuws! Neen, we hebben de lotto niet gewonnen, want we doen niet mee. Er zijn belangrijker dingen in het leven dan spelen met de lotto. Veel beter nieuws zou zijn dat ik miraculeus genezen ben, maar dat is het ook niet ! Wat het dan wel is?? Wel, de was van ons weekje Parijs ligt pas gewassen in de kasten en ik kreeg nieuws van zoonlief dat hij in de grote vakantie nog eens terug wil keren met Ellie. Het is hen zo goed bevallen, dat hij een deel van de vakantie hier wil besteden, omdat hij hier meer mogelijkheden heeft om leuke dingen te doen met Ellie. En hij voegt erbij, omdat wij steeds zeggen dat er niets te doen is , als wij op bezoek gaan, wil hij de boel omkeren en hij meer naar Belgie wil komen. En dus staan we heel waarschijnlijk op 11 Augustus terug aan de luchthaven. En dat is snel ( maar dat is ook heel leuk ).

Ik had een deal gemaakt met de kids dat we volgend jaar opnieuw iets zouden organiseren samen. Florida viel als voorstel, New york, Ijsland, Engeland, allemaal bestemmingen waar de Canadeesjes rechtstreeks naartoe kunnen vliegen en wij ook. En ja, het zullen dure aangelegenheden worden, maar ik ben bijna 63, zit in een mank lijf en misschien kunnen we dit maar een paar keer meer doen. En op die manier hoeven de kinderen die beiden alleenstaande zijn, zelf geen geld uit te geven aan de reis. Soit, eigenlijk gaat dat niemand aan, maar aan jullie wil ik het wel kwijt.

We hebben voor deze zomer al een snelle planning gemaakt die uiteraard nog kan aangepast worden. Met stip op de eerste plaats staat Pairi Daiza, want de dierentuinen die we al samen in Nova Scotia hebben gedaan, stellen echt niet heel veel voor. Kleindochter heeft nog nooit een olifant in het echt gezien. En ze is overzot van dieren. Ze wil ook dierenarts worden, maar geen idee of ze die studies ook effectief zou aankunnen. Maar goed, een kind mag uiteraard dromen hebben. Een dagje aan zee ( als het goed weer is uiteraard ) , mosselen proeven, met een gocart rijden, ijsje eten, een krokante Brusselse wafel eten, we zien wel. Ik wil het ook niet vol plannen . Eens een dag thuis zitten, spelen met Ellie, In haar papa’s oude lego’s snuffelen en kijken wat ze wil meenemen, want ze is een legofreak. Een dagje Brugge lijkt me ook leuk. En ook een dagje Gent staat op het programma, samen met mijn dochter dan, die in Gent woont. Je hebt het Gravensteen dat tot de verbeelding spreekt, de graslei en een boottocht zou ook leuk zijn.

Waarschijnlijk Bellewaerde en plopsaland, omdat die het dichtste van ons huis liggen. Een subtropisch zwembad moet er het liefst ook bij. Verder een tochtje naar Ieper, waar de roots van haar papa liggen. Mogelijks eens binnen gaan in het restaurant wat wij hebben opgericht en waar we zo’n 14 jaar gewoond hebben. Dit is voor mijn kinderen belangrijk. Ook een bezoek aan het kerkhof waar hun vader ligt, bezoek aan hun familie in Dikkebus.

Maar verder staan nog kleine dingetjes gepland, zoals het bezoek aan een struisvogelboerderij die hier op een 6 tal kilometer vandaan ligt. Het enige waar ik tegenop zie is dat het in hoogzomer is dat ze komen. Het zal overal retedruk zijn. Maar goed. Ze zullen hier logeren, er is een logeerkamer voor hen. En ik heb beloofd om niet zoveel gerief in huis te halen als wat ik meehad naar Parijs. En ik mag geen kleren meer kopen voor Ellie, dus….. we gaan ons inhouden.

Ik zit dus met een luxeprobleem, ik moet ineens heel veel plannen! Maar gelukkig is plannen één van de leukste dingen die ik doe. Maar nu moet eerst mijn dikken teen genezen van een correctie van een ingegroeide teennagel, maar dat komt goed, k voel het aan mijn andere dikken teen! Fijn weekend iedereen!

Heerlijke tijd.

De week is alweer voorbij! Ik voel me vandaag zo uitgeschud. Alles is in een flits voorbij. Maar wat hebben we allemaal genoten. vorige week zaterdag zijn we vertrokken richting Center parcs Villa nature. Toen we aankwamen moest ik onmiddellijk aan ons aller Myriam, die onlangs ook een huisje had gehuurd. Het was er vreselijk koud. We dachten, even de verwarming opzetten, maar euh, dat maakte na een uur nog geen verschil uit. Dan maar bellen naar de receptie. Ik moest de vloer checken, ( blijkbaar vloerverwarming ) maar mijn voeten vroren er bijna aan. Ok, we zullen vragen om verwarming te brengen. Maar helaas pindakaas, 2 uur later was het nog steeds even koud. We aten in de kou, nog een paar keer proberen bellen , maar ik kreeg nergens nog gehoor. Om 8.30 zijn we in bed gekropen, ik met een dikke trui boven mijn pyjama, dikke sokken en een extra badlaken over mijn dekbed. S ochtends teruggebeld en een whats app bericht gestuurd, dat we snel een oplossing verwachtten. Ik wilde tegen 10 uur in Charles de Gaulle zijn om onze Canadeesjes op te halen. Ik had wat stress , of we de weg wel zouden vinden naar Terminal 2B. Maar wonder boven wonder, we vonden de parking, en de plaats waar de reizigers aankwamen. Het was toch wel 12 uur tegen dat ze uiteindelijk door de deur kwamen. Ik maakte een gilletje en rende hen tegemoet. Ze waren moe na de nachtvlucht, waar ze heel weinig hadden geslapen. We reden vlot terug naar de cottage en hoera ze waren gekomen met twee verwarmingstoestellen, maar de slimmerds hadden ze niet eens aangelegd. Gelukkig warmde het na het aansluiten toch redelijk snel op en was het doenbaar en gezellig. In de namiddag was er verjaardagstaart. Ellie en Amaury gingen zwemmen en ondertussen kwam Tantie aan, mijn dochter Aimée. Ze was uiteraard ontgoocheld dat ze niet in de cottage waren, maar we zijn de zwemmers toen gaan ophalen, zodat ze er geen 12 minuten over moesten wandelen, we zouden nog genoeg wandelen. S avonds stond er kaasplank op het menu, heel veel werd er niet gegeten, iedereen was vooral moe en we gingen met zijn allen vroeg slapen. Daarna stonden drie dagen Disneyland op het programma. De eerste keer begon het te regenen in de namiddag, pretbederver, maar we zetten door. Na de parade gingen we eten in Rainforest cafe., we zaten op een rustig plekje, dicht bij twee nagemaakte apen, die af en toe bewogen. Ellie vond het heerlijk. Mijn eten was niet top, maar soit. fDe tweede dag Disney waar het al van s morgens bijna water goot heb ik het tegen 14h voor bekeken gehouden en we besloten om terug naar centerparks te rijden en daar te gaan zwemmen. Ik ging mee, maar voelde dat zwemmen niet zo goed meer lukt. En mijn nieuwe badpak paste wel perfect, hoewel dat rokje was er precies teveel aan. Als ik uit het water kwam, leek dat rokje wel twee kilo te wegen. Soit, we zullen het nu zo verslijten. De derde dag, was de laatste dag disney en we besloten dat iedereen vandaag ging doen waar ieder zin in had. Wij gingen naar de show van de Lion king kijken, wat prachtig was. Ik zat met open mond te kijken naar het grote podium, met een hoop artiesten die zongen, dansten en allemaal supermooie kostuums droegen. Ik was zo blij dat ik het gezien had. Het was fenomenaal en deed me denken aan cirque de soleil, met acrobaten in de lucht. We passeerden een hele fijne dag en gingen s’avonds bowlen. Op donderdag was er in de voormiddag ponyrijden gepland. Ellie de grootste van het gezelschap was, kreeg ook de grootste pony die de grootte van een klein paard had. Ze was helemaal in de wolken. Wij wandelden met zijn allen mee.

Na een snelle snack was het tijd om op de parking te gaan staan waar een taxi ons zou ophalen om naar Parijs te rijden, ja, het waren allemaal blitsbezoeken. Daar werden we afgezet aan een hop on hop of bus halte. We kochten tickets en het was een plezier om boven te zitten en te kijken naar de mooie gebouwen. Ik deed niet eens moeite om foto’s te nemen. Ik wilde gewoon kijken en genieten en geen tijd verspillen om me druk te maken over foto’s. Ik kijk vooral naar het kind, met haar kleine cameraatje waarmee ze de fotokes kon uitprinten. Scherp? Neen, maar wel heel leuk voor haar. Aan de halte van de Eifel toren stapten we af. Ik was daar nog nooit geweest, had de Eifel toren alleen maar in de verte gezien bij vorige bezoeken. Ik ben in de tijd dat ik een winkel had diverse keren in Parijs geweest, maar dat was om naar een beurs te gaan en we gingen er eigenlijk alleen maar slapen en eten s avonds. Maar bij het zien van al het moois vanaf de bus, hebben we besloten om nog eens terug te gaan met ons tweetjes. Bij het eindpunt van de bus stapten we uit, kozen een restaurantje, zo’n typisch klein Frans cafeetje, waar mijn slaatje helaas lauw en wat verwelkt was. Maar goed, ik heb de helft toch opgegeten. We zaten aan die typische kleine ronde tafeltjes. Het was ons laatste avondmaal samen en ik probeerde vooral van de charme en het gezelschap te genieten en besloot me niet druk te maken over de kwaliteit van het eten. Mijn zoon bestelde een taxi via Uber en we reden 37 km terug naar Centerparks. Goed geregeld, want ik wou niet dat Wim naar Parijs ging rijden en de trein was voor ons vier even duur. Dochterlief was al vertrokken in de voormiddag, jammer want ze had er vast ook van genoten.

Gisterenmorgen was het tijd om naar de luchthaven te rijden. S morgen nog snel “standbeeldje ” met Ellie spelen . Heel veel tijd voor het afscheid was er niet, want we konden slechts tien minuten blijven staan. Ik probeerde niet al te sentimenteel te doen, er werden nog wat knuffels uitgedeeld en ik voelde alleen maar liefde en dankbaarheid, voor het leuke samen zijn. Een half uur later stonden we terug in centerparks en begonnen we ons boeltje te vergaren. Ik had veel te veel meegebracht. Amai, 3/4 van alle eetwaren en drank ging terug mee naar huis. Ach, niet erg, beter te veel dan te weinig, maar ik had echt wel overdreven. We konden eigenlijk nog blijven tot deze morgen 10 uur, maar we hadden vooraf al besloten om een dag vroeger naar huis te komen omdat mijn schoonouders morgen een feestje geven voor hun 70 jarige platina huwelijk. En ik ben deze namiddag naar de kapper geweest, want het is een beetje te kort geknipt om het zelf een beetje deftig te brushen. Duidelijk te zien op onderstaande foto’s. Ik heb hier slechts een paar foto’s gepost, zoals ik al zei, ik heg het fotograferen aan anderen over gelaten. Ik vond het niet belangrijk. Of we niet met kerst zouden gaan vroeg zoon nog tussendoor. Voorlopig heb ik nog geen Canadaplannen, maar die kunnen er uiteraard snel komen. Maar ik geef toe dat ik zo tegen de koude opzie. Maar nu eerst wat bekomen, want ik voel me vandaag precies uit een zak geschud. Ik ben lui ( of moe )en aan het nagenieten. Mijn hart zit vol verse liefde, ik kan er weer even tegen nu! Hieronder snel een paar fotokes onder neergeplant! Fijn weekend iedereen.

Bijna!

We zijn bijna weg! De bagage staat op de oprit, drie valiezen volgesjouwd met kleren voor divers weer. het ziet er kwakkeligachtig uit voor het weekend en voor volgende week. We gaan het ermee moeten doen. Ik heb vooral voor laagsjeskledij gezorgd. Ook mijn jas is tweedelig. De buitenkant is een regenjas met kap, de binnenkant zo, n gevuld jasje, maar dan zonder kap. En ik kan ze allebei apart dragen ook, heel handig. Ik doe maar 1 paar schoenen mee, degene waar ik momenteel het gemakkelijkste ben, en er zitten een paar lichte sloefkes om in de cottage binnen te lopen. naast de valiezen, staan nog vier bakken, huishoudgerief. wc-papier, wat extra handdoeken, een beetje afwasmiddel, je kent het allemaal wel. Maar Granny zou Granny niet zijn , als ze voor een paar extras gezorgd heeft. Zo gaat er een taart mee die ik vorige week heb gebakken en ingevroren, kwestie van niet op het laatste moment met een keuken te staan, die helemaal ondersteboven ligt.

De caketopper staat niet helemaal op zijn plaats, maar ik heb het snel in en uit de diepvries gehaald om een foto te nemen. De caketopper maakt deel uit van een gezelschapsspelletje van Frozen, dat ik met een grote korting kon kopen. goedkoper dan een beeldje dat speciaal gemaakt is om op een taart te pronken. Als je op de prinses drukt, komen er lichtjes uit en maakt het ding, euh, een beetje het geluid van gebroken glas. Maar Ellie zal er in de wolken mee zijn. Ik heb voor het eerst gewerkt met suikerpasta en dat viel beter mee dan gedacht.

Granny heeft voor verse granola gezorgd, en dacht eraan om een goei schilmesje mee te nemen, want in die vakantiedorpen is er nooit een mes dat snijdt. En Ellie wil graag elke morgen fruitsla, omdat ze zich dit nog herinnerd van 2019, dat ik dat elke dag voor haar maakte. Er zijn ook paasmandjes en paascadeautjes . Het is een verwenvakantie, dus cadeautjes voor iedereen, en cava en wijn, appelsapjes, chocomelk, fristi. Granny zal er een ontbijtbuffetje van maken. Voor de rest kook ik niet. Alleen de eerste dag, als iedereen aankomt heb ik vegetarische spaghettisaus mee en eten we s avonds kaas met stokbrood, aja, we zijn in Frankrijk nietwaar. Voor het vertrek rijden we voorbij de auchan, en vullen onze rest van de plek die er nog zal overschieten in de wagen, met onze aankopen. Bij aankomst wordt het uitpakken en alles op zijn plek zetten. Maar ik kan niet wachten! Ik ben er helemaal klaar voor! Eerlijk, ik ben een warhoofd, maar zo’n dingen kan ik goed organiseren, al zeg ik het zelf. Ik heb ook een label gemaakt voor Ellie voor het geval ze verloren loopt. 99 procent zeker zijn we dat dit niet gaat gebeuren, maar je weet maar nooit. En zo heb ik een tekstje geschreven in het frans, dat ze Ellie heet, alleen engels praat en met het telefoonnummer van haar vader. Bompie heeft dat mooi uitgeprint, geplastificieerd en aan zo’n lint gehangen. Het plan is dat ze dit onder haar jas draagt. Het idee kwam toen ik reclame zag van veiligheidsarmbandjes. Ik heb er toen snel eentje besteld, maar uit angst dat het niet op tijd ging zijn, maakten we ook dat label. Nu zal ze de twee hebben, armbandje en label. De mama die niet mee gaat, is wel een beetje gerustgesteld, want ze zat er mee in, dat Ellie geen Frans spreekt

Bon eens kijken of manlief klaar is met het gras afrijden, en dan laden we de auto! Tot volgende week! Oja, mijn nagels zijn rood met witte stippen, zoals het kleedje van minnie mouse en op de middelste nagel heb ik een kristalachtig mickeymousse kopje, je kent het wel hoofdje en twee oren. Ik ben er echt klaar voor. Toedeloe!

Yes, i did!

Het was met een bang hartje! Normaal ben ik een kleiner formaat gewoon, maar goed, ik heb degene met het kleinere formaat buitengezet. Ik had er heel erg over nagedacht, of ik er geen spijt van zou hebben. En de eerste maanden was ik overtuigd van mijn beslissing. Maar nu de lente op de loer ligt, de avonden langer worden, begin ik hem toch te missen. Ja, mijn auto lieve mensen! 😉

Het voelt ook een beetje opgesloten aan, om altijd je man nodig te hebben, ook al gaat het om een onnozele boodschap. Dan moet ik hem naar de winkel sturen, of moeten we met zijn twee gaan. En ja, ik was mijn peugeot 207 gewoon en die was een stuk kleiner dan de 3008 van manlief. We hebben ook een moeilijke poort om in te rijden en om af te rijden, de oprit ligt scheef en ik heb er hier al menigen zien vertrekken, die toch een paar keer moesten manoeuvreren om de oprit af te rijden. En ik moet niet te ver in de omtrek kijken, er zit er hier eentje aan het klavier dat zelf met een kleine peugeot een paar keer heen en terug moest rijden. En dan hebben we het nog niet over grote krassen van langs de poort te schuren. Stukken van mijn wieldoppen, ik ben een builenrijder. Mijn witte auto had heel weinig km , maar euh, nogal veel krassen. Maar wie dat niet erg vindt, heeft van mij een goed wagentje gekocht. Soit, genoeg over de builenbak.

Vorige week ben ik dan voor het eerst naar de GB in Meulebeke gereden. En vandaag wou ik naar Albert Heyn, ik had nog dingen tekort om mijn menu voor morgen te bereiden. En zo geschiedde, ik zette manlief af op de voetbal en reed naar Albert heyn die daar niet zo ver vandaan was. So far so good, ik reed naar een verre plaats op de parking, waar bijna geen auto’s stonden, parkeerde me daar, zodat ik terug gemakkelijk zou kunnen uitrijden. Nadien, reed ik naar het kruidvat, kocht ik nog een en ander wat ik nodig heb om naar Parijs te gaan. En omdat ik tijd over had, ging ik nog eens snuffelen in een winkel waar ze een ruime keuze aan kledij hebben. Ik was op zoek naar iets om op een paarse broek te dragen, maar alles wat ik mooi vond, hadden ze niet in mijn maat. Ik ben met lege handen buiten gekomen. Ondertussen kreeg ik een berichtje dat ik manlief mocht gaan ophalen. Omdat ik mijn weg niet zo goed ken in Ingelmunster , reed ik wel bijna een éénrichtingsstraat door. Oeps, dat was even spannend, maar gelukkig stopten alle chauffeurs en lieten me uit mijn hachelijke situatie rijden. Fieuw, ik kwam rood tot achter mijn oren en zwaaide ter bedanking, naar de chauffeurs, die wel gedacht zullen hebben, t is weer een vrouw. Maar goed, ik ben zonder builen en blutsen aangekomen op de afgesproken plek. Ik stapte uit de auto en liet Wim terug naar huis rijden, ik kan het nu even niet hebben , dat mensen op mijn handen kijken terwijl ik aan de beginfase sta van een grotere auto gewoon worden. Maar 1 ding is wel heel leuk en dat is dat er achteruit en vooruit-rij camera’s aanwezig zijn. yes! Het is nu niet dat ik van plan ben om elke dag op zwier te gaan op mijn eentje, maar ik mag het niet verleren, want Wim kan zijn been breken of zo waardoor hij niet kan autorijden. Ik vond het het goeie moment nu ik eindelijk terug wat energie heb en mijn zelfvertrouwen terug moet opbouwen. Maar een rallypiloot zal ik niet meer worden, dat staat vast, met de wagen is voor mij niet langer een hobby. Terwijl ik vroeger nog alleen naar Duitsland reed of tot tegen Parijs naar beurzen. Maar als ik mijn plan kan trekken ben ik al content .

Fijn weekend iedereen!